بریده شد از این جوی جهان آب

بهارا بازگرد و وارسان آب

از آن آبی که چشمه خضر و الیاس

ندیدست و نبیند آن چنان آب

زهی سرچشمه ای کز فر جوشش

بجوشد هر دمی از عین جان آب

چو باشد آب ها نان ها برویند

ولی هرگز نرست ای جان ز نان آب

برای لقمه ای نان چون گدایان

مریز از روی فقر ای میهمان آب

سراسر جمله عالم نیم لقمه ست

ز حرص نیم لقمه شد نهان آب

زمین و آسمان دلو و سبویند

برون ست از زمین و آسمان آب

تو هم بیرون رو از چرخ و زمین زود

که تا بینی روان از لامکان آب

رهد ماهی جان تو از این حوض

بیاشامد ز بحر بی کران آب

در آن بحری که خضرانند ماهی

در او جاوید ماهی جاودان آب

از آن دیدار آمد نور دیده

از آن بام ست اندر ناودان آب

از آن باغ ست این گل های رخسار

از آن دولاب یابد گلستان آب

از آن نخل ست خرماهای مریم

نه ز اسباب ست و زین ابواب آن آب

روان و جانت آنگه شاد گردد

کز این جا سوی تو آید روان آب

مزن چوبک دگر چون پاسبانان

که هست این ماهیان را پاسبان آب